Menu


10 είδη ζώων υπο εξαφάνιση, καθώς και τους λόγους που τα οδήγησαν εκεί:
1. Lynx pardinus: Ο Ιβηρικός Λύγκας, ένα από τα πιο επαπειλούμενα είδη αιλουροειδών στον κόσμο, ζούσαν κάποτε στην Ισπανία, την Πορτογαλία και τη νότια Γαλλία. Σήμερα, ο αριθμός τους έχει ελαττωθεί. Έχουν μείνει μόλις 120 ζώα χωρισμένα σε μικρούς πληθυσμούς στην Ανδαλουσία της Ισπανίας. Η καταστροφή των βιότοπων, οι συγκρούσεις με αυτοκίνητα, το λαθραίο κυνήγι και η εξαφάνιση των κουνελιών συνέβαλαν στην ελάττωση αυτού του αιλουροειδούς. Η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να απελευθερώσει κουνέλια (το αγαπημένο του γεύμα) στις άγριες περιοχές, σαν μια προσπάθεια να διατηρηθεί αυτό το είδος. Αν ο ιβηρικός λύγξ εξαφανισθεί, θα είναι το πρώτο άγριο είδος γάτας που εκλείπει μετά από περίπου 2,000 χρόνια.

2. Pongo abelii: Ο Άνταμ Τόμασεκ, διευθυντής ενός προγράμματος της WWF στο Μπόρνεο και τη Σουμάτρα, ισχυρίζεται ότι ο ουραγκοτάγκος της Σουμάτρας αριθμεί εφτάμισι χιλιάδες άτομα και μάλιστα, ο συνολικός τους πληθυσμός μειώνεται με ταχύτατο ρυθμό -περίπου 1,000 το χρόνο. Με αυτούς τους ρυθμούς, το είδος θα εξαφανιστεί μέσα σε μια δεκαετία. Η πρωταρχική αιτία που ο πληθυσμός των ζώων αυτών πήρε καθοδική πορεία είναι η ανεξέλεγκτη καταστροφή των βιότοπων από το κόψιμο ξυλείας, τις φωτιές και άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες.

3. Lasiorhinus krefftii: Ο φασκωλόμυς είναι μαρσιποφόρο της Αυστραλίας, εύσωμο με κοντόχοντρα πόδια και δυνατά νύχια για να σκάβουν τούνελ κάτω από τη γη. Η βόρεια ποικιλία με την τριχωτή μύτη είναι ο μεγαλύτερος της οικογένειας. Μπορεί να φτάσει το ένα μέτρο μήκος και τα 40 κιλά. Έχει επίσης εξαιρετικά απαλή γούνα και έναν αδέξιο βάδισμα, καθώς περπατάει με μικρά βήματα κουνώντας τους γοφούς του. Παρόλα αυτά μπορεί να τρέξει με 40 χιλιόμετρα την ώρα. Μόλις 100 από τα ζώα αυτά επιβιώνουν σε μια μικρή, προστατευμένη περιοχή στην Κουίνσλαντ.

4. Camelus bactrianus: Η βακτριανή καμήλα της ερήμου Γκόμπι (βορειοδυτική Κίνα και την νοτιοδυτική Μογγολία) διακρίνεται από τις Αραβικές με τις δύο καμπούρες. Μολονότι η καμήλα αυτή κατόρθωσε να επιζήσει επί 45 χρόνια από τις πυρηνικές δοκιμές της Κίνας στην περιοχή της Γκασούν Γκόμπι, μπορεί να μην καταφέρει να αντέξει στις τωρινές πιέσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν μεταλλεία, κυνήγι, σαρκοφάγους λύκους, βιομηχανική ανάπτυξη και γενετική ανάμειξη με τις εξημερωμένες καμήλες. Σύμφωνα με τον Τζον Χέιρ, πρόεδρο του Ιδρύματος Προστασίας της Άγριας Καμήλας που εδρεύει στην Βρετανία, περίπου 650 τέτοιες καμήλες ζουν στην Κίνα και 350 στην Μογγολία. Κάποιοι ειδικοί προβλέπουν ότι ο πληθυσμός τους θα μειωθεί κατά 84% μέχρι το 2033.

5. Gazella dama: Το είδος αυτό της αντιλόπης πρόκειται να εκλείψει πολύ σύντομα. Τις τελευταίες δεκαετίες, περίπου το 80% του άγριου πληθυσμού έχει εξαφανιστεί, σαν αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου κυνηγιού και της καταστροφής των βιότοπων. Περίπου 100 ζώα αυτού του είδους βρίσκονται διασκορπισμένα στη βόρεια Αφρική – στο Τσαντ, τη Νιγηρία και το Μαλί. Η ζωή των γαζελών δεν φαίνεται να βελτιώνεται, καθώς καραβάνια από ξένους κυνηγούς εξακολουθούν να περνάνε τα σύνορα και να τις «θερίζουν» σκοτώνοντάς τες με αυτόματα όπλα.

6. Coleura seychellensis: Η νυχτερίδα των Σεϋχελλών αριθμεί σήμερα μόνο 50-100 άτομα. Είναι ενδημικά στα νησιά του αρχιπελάγους των Σεϋχελλών, Σιλουέτ, Μαχέ, Πρασλίν και Λα Ντιγκ (La Digue), που βρίσκονται στο Ινδικό Ωκεανό βορειοανατολικά της Μαδαγασκάρης. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι μόνο δύο σημαντικές φωλιές έχουν απομείνει, και οι δύο στις σπηλιές των νησιών Σιλουέτ. Το Ίδρυμα Προστασίας της Φύσης των Σεϋχελλών παρακολουθεί και ελέγχει από κοντά τους πληθυσμούς αυτούς.

7. Alligator sinensis: Ο κινέζικος αλιγάτορας είναι χαρακτηριστικός για το μικρό του μέγεθος. Σπάνια μεγαλώνει περισσότερο από δύο μέτρα και γίνεται βαρύτερος από 40 κιλά, κατοικεί στους υγρότοπους του ποταμού Γιάνγκτσε, στο πιο ρηχό του τμήμα. Το ίδιο ποτάμι προσφέρει καταφύγιο και στο σπάνιο είδος του κινέζικου δελφινιού που ζει στα ποτάμια και το οποίο ίσως έχει ήδη εξαφανιστεί. Τον περισσότερο χρόνο του ο κινέζικος αλιγάτορας τον περνά σκάβοντας τούνελ, προς μεγάλη απογοήτευση των ντόπιων αγροτών. Μολονότι χιλιάδες τέτοιοι αλιγάτορες έχουν γεννηθεί στην αιχμαλωσία, οι ειδικοί υπολογίζουν ότι 150-200 εξακολουθούν να ζουν στη φύση, γεγονός που κάνει το ερπετό αυτό το πιο επαπειλούμενο είδος κροκοδείλου στον κόσμο.

8. Diceros bicornis: Ο Αφρικανικός η μαύρος ρινόκερος διακρίνεται από το ασιατικό από τα δύο του κέρατα. Στις αρχές του αιώνα μπορεί να υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες μαύροι ρινόκεροι στην Αφρική, αλλά σήμερα υπάρχουν μόλις μερικές χιλιάδες. Ανάμεσα στα τέσσερα υποείδη του μαύρου ρινόκερου, αυτός που βρίσκεται στη δυτική Αφρική είναι και εκείνος που απειλείται περισσότερο και μπορεί να έχει ήδη εκλείψει. Το λαθραίο κυνήγι και η καταστροφή των βιότοπων εξακολουθούν να απειλούν την επιβίωση του είδους.

9. Saguinus bicolor: Την ονομάζουν δίχρωμη μαϊμού. Το πρόσωπο της και τα αυτιά είναι άτριχα και κατοικεί σε μόνο μια μικρή περιοχή που περιβάλλει το Μανάους, μια πόλη δύο εκατομμυρίων κατοίκων στη βορειοδυτική Βραζιλία. Η αστική επέκταση, οι φάρμες με τα βόδια και η γεωργία διάβρωσαν ένα μεγάλο μέρος από το τροπικό δάσος που ήταν το σπίτι της, και το οποίο δεν απέχει πάνω από 40-50 χιλιόμετρα από το Μανάους. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι μαϊμούδες αυτές εξολοθρεύτηκαν από τους κοντινούς συγγενής τους, τις μαϊμούδες με τα «χρυσά χέρια», σε περιοχές όπου ζούσαν και τα δύο είδη.

10. Dermochelys coriacea: Οι δερµατοχελώνες είναι η μεγαλύτερη θαλάσσια χελώνα. Το χαρακτηριστικό της είναι το δερματώδες καβούκι. Έχουν μήκος περίπου 2.5 μέτρα και ζυγίζουν γύρω στα 910 κιλά. Κολυμπάνε βαθύτερα από κάθε άλλη χελώνα, φτάνοντας σε βάθος 1,200 μέτρων, καθώς κυνηγάνε μέδουσες. Το είδος αυτό είναι διασκορπισμένο στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό, στα βόρεια φτάνουν μέχρι την Βρετανική Κολομβία και στα νότια μέχρι την Αργεντινή. Μεταναστεύουν μεταξύ των ηπείρων, κάνοντας και τα υπερατλαντικά και τα υπερειρηνικά ταξίδια μεταξύ των περιοχών που τρέφονται και κατοικούν. Ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες, σαν αποτέλεσμα του λαθραίου κυνηγιού των αυγών τους και της κατανάλωσης του κρέατός τους, της καταστροφής των περιοχών που φτιάχνουν τις φωλιές τους από την ανάπτυξη επιχειρήσεων στις παραλίες, του αποπροσανατολισμού των νεοσσών από τα τεχνητά φώτα που δημιουργούνται από αυτή την ανάπτυξη, της αιχμαλωσίας τους από τους ψαράδες που τις πιάνουν ακούσια και άλλων παραγόντων. Το 1980 ο παγκόσμιος πληθυσμός των θηλυκών που βρίσκονταν στη φωλιά τους υπολογίζονταν γύρω στις 115,000. Σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει πέσει περίπου στις 26,000-43,000.

Δημοσίευση σχολίου

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΦΟΡΤΩΣΗ

 
Top